به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:

تارنمای شورای آتلانتیک نوشت: آمریکا از آغاز انقلاب ۱۹۷۹ ایران، منتظر سقوط انقلاب اسلامی است اما حکومت ایران در برابر چالش‌هایی مانند جنگ هشت ساله با عراق، چندین دهه تحریم، اغتشاشات ۲۰۰۹ و حتی موج‌های دموکراسی‌سازی «انقلاب‌های رنگین» و خیزش‌های گستره اروپای شرقی، اتحاد جماهیر شوروی، شرق آسیا و خاورمیانه همچنان ایستادگی کرده و حتی قدرت آن بیشتر هم شده است. اکنون نیروهای نیابتی ایرانی در گستره خاورمیانه، از حزب‌الله لبنان گرفته تا حوثی‌های یمن، باعث آشفتگی کشورهای خارجی شده و نفوذ گروه‌های شیعه حامی ‌ایران در تمام منطقه را افزایش داده‌اند.

ثبات و سرسختی چشمگیر جمهوری اسلامی در برابر فشارهای غیرعادی دلایل گوناگونی دارد. نخست، تاریخ نشان داده حکومت‌هایی که در جنگ ساخته می‌شوند پایاتر از حکومت‌های دیگر هستند. آن دسته از حکومت‌های انقلابی که با جنگ آزموده می‌شوند باید ارتش‌های قوی و بوروکراسی‌های کارآمد ایجاد و برای بقای خود تمام شکاف‌های داخلی را محدود یا خنثی کنند. نتیجه این روند، برخورداری از یک رهبری انقلابی خوگرفته با جنگ و همچنین کهنه‌سربازانی است که بی‌توجه به تمام اختلافات برای فداکاری در راه دفاع از حکومت انقلابی و ادامه مسیر، تعهدی مشترک دارند.

همچنین به گزارش اخیر آسوشیتدپرس، «آنچه از سوی تمام ناظران در قلب تپنده پایتخت ایران پذیرفته شده این است که تحریم‌های آمریکا به مردم عادی آسیب می‌زند.» نتیجه این می‌شود که ایرانی‌ها، از فشار خارجی متنفر می‌شوند.

مجموعه جنگ‌های تهدیدآمیز در کشورهای همسایه، که جنگ نیروهای آمریکایی در عراق و افغانستان در راس آنها قرار دارد، نوعی نگرانی و ملی‌گرایی در ایران ایجاد کرده و این دو احساس، حمایت از بقای جمهوری اسلامی را افزایش می‌دهد.

انقلاب اسلامی یک حکومت مذهبی است که شاید از لحاظ اصول غربی سرکوبگر محسوب شود، اما انتخابات آزادی برگزار کرده که به ایرانیان اجازه می‌دهد اولویت‌های خود را بیان کنند. اگرچه نامزدهای انتخاباتی از سوی شورای نگهبان گزینش می‌شوند، اما در بسیاری از انتخابات ریاست جمهوری نتایج شگفت‌انگیزی حاصل شده و به رغم گفته‌ها، هیچ‌کس نمی‌تواند نتایج این انتخابات را پیش‌بینی کند. حکومت همواره به مردم اجازه داده که به نامزدهایی با خط‌مشی‌های سیاسی گوناگون رای دهند و همچنین تمایلات خود را بیان کنند.

سرانجام اینکه انقلاب‌ها طول عمر ویژه‌ای دارند و اگر بتوانند از آزمون‌های اولیه‌ جنگ داخلی یا جنگ‌های بین‌المللی سالم بیرون بیایند، به تدریج به سوی ایجاد نظام باثبات‌تر و متوازن‌تر در دهه‌های آتی حرکت می‌کنند.

با توجه به اینکه انقلاب اسلامی در ۱۹۷۹ میلادی به دنیا آمده، چه بسا دست‌کم تا نیمه‌های قرن ۲۱ یا بیشتر پابرجا بماند.